Nije nepoznanica da hollywoodsku industriju filmova već godinama muči nestašica kvalitetnih scenarija i da je jedan od sigurnih načina doskakanja tom problemu traženje kvalitetnih već snimljenih predložaka s europskog, latinoameričkog, korejskog pa i bollywoodskog tla ne bi li remakeovima ubrizgali malo svježe krvi i ideja.
Činjenica da američka inertna filmska publika ne čita titlove filmova s neengleskog govornog područja i ne voli sinkronizacije, u produkcijskom smislu jeftinijim čini snimanje obrada već postojećih filmova na američki način po hollywoodskim pravilima.
Europski filmovi koji vabe za američkom intervencijom
Nordijski triler “Girl With The Dragon Tattoo” u prijevodu “Muškarci koji mrze žene” po konceptu Stiega Larssona dvije godine nakon norveškog originala uvaljena je Davidu Fincheru. Michael Haneke je vlastite “Funny Games” režirao još jednom po diktatu hollwoodskih producenata. Nedavno je danski kandidat za Oscara za strani film “Gulity” dobio svoju odličnu istoimenu ekranizaciju s Jake Gylenhallom a ove godine je sjajan austrijski predložak “Goodnight Mommy” propisno uništen od amerikaniziranja inteligentnijeg remakea.
U kategoriji filmova s europskog kontinenta koji vabe za američkim intervencijama sigurno se smješta ovogodišnji tjeskobni i mizantropski psihološki triler “Speak No Evil” danskog glumca i redatelja Christana Tafdrupa koji se po svim sastojcima nameće kao kandidat iz prvog reda filmova koji će uz ušminkaniju produkciju i globalno poznatije glumce na američkom a potom i svjetskom tržištu činiti zadovoljštinu ljubiteljima obiteljskih horora “Hereditary” tiha jeza tipa.
Dobro zamišljeno, ali izvedba?
Civilizirano uštogljena urbana danska obitelj (muž, supruga i kći) na izletu u Italiji sreće obitelj simpatičnog nizozemskog liječnika (on, supruga i šutljivi sin) koji ih kao posljedicu ugodnog druženja pozivaju na svoje ladanjsko imanje. Oni prihvate. I nakon prve noći adaptiranja stvari od idiličnog druženja počinju poprimati drugačiju atmosferu do stravičnog klimaksa.
Na bazi ideje sjajno zamišljeno, glumački izvrsno pogođeno, osobito u glavnim muškim rolama od kojih dominira Fedja Van Huet kao Patrik, glava nizozemske obitelji, koji neobično podsjećajući na Raula Juliju, izvrsnog karakternog glumca. No, scenaristički i dramaturški dalo se puno efektnije i tenzičnije poigrati sa scenama jeze i laganog bildanja atmosfere prema stravičnom klimaksu. Neiskustvo redatelja u traženju efektnijih rješenja oslobađa puno prostora majstorima žanra ponuditi upgradeanu verziju koja bi po modelu Ari Asterovih filmova “Hereditary” ili “Midsommar” inaugurirao sasvim drugačije i jezive inačice horora i psiholoških trilera.
Po premijeri na ovogodišnjem Sundance Film Festivalu te izvrsne recepcije u dijelu kritike i medija, slijedeći korak uz globalnu distribuciju je samo nalaženje dovoljno financijski lake i opravdane konstrukcije po kojoj se ovom djelu priprema bolji i stravičniji remake.
7/10