“Menu” je bio jedan od lanjskih filmova o kojima se najviše govorilo i polariziralo u filmofilskim sferama zauzimajući argumentirane pro i kontra stavove. Od hvaljenja jetke kritike konzumerističkog društva i foodie aristokracije kužera onih čija nepca uživaju u jelima s francuskim naslovima a minimalizmom oblika i boja na tanjuru, na način blizak onom Oslundovom “Trokutu tuge”, pa sve do zamjeranja pretjerano plošnog i tek površinski subverzivnog komentara istog društva i iste mete koje se podjednako ambiciozno ali dramaturški traljavo dotakla Olivia Wilde u svom drugom dugom metru “Don’t Worry Darling”. Oba pola doživljaja “Menua” su djelomično u pravu.
Degustacijski triler/horor britanskog TV redatelja Marka Myloda (Shamless, Succession, par epizoda GOT-a) u sljedovima podsjeća atmosferskom jezom na Jordan Peeleov “Get Out”, dok vizualnom estetikom vuče i pokušaje imitiranja “Fight Club” trenutka (opisi menija poput opisa cijena namještaja), ali se zadržava više na marketinški komercijalnom i reklamnom štihu nego filmu koji bi vam izazivao nepce. Također, motivski prilično odgovara desetak godina starom psihološkom trileru/hororu “Would You Rather” u kojoj bogataški milje “opravdava” žrtvovanje slučajno zalutalih heroina.
Po Ostlund Šijanovom principu “ko to tamo peva”, zbroja nekoliko izabranih parova iz nekoliko dijametralno oprečnih pobuda, ali gornjeg aristokratskog razreda, koji se zateknu na izoliranom otoku, redatelj fino gradira i uvodi u šminkersku jezu suočavajući degustatore s činjenicom da su se sami našli u poziciji potencijalne hrane za patologiju glavnog chefa.
Puno za degustaciju, premalo za sitost
Scenaristi Seth Reiss i Will Tracy razigrano switchaju priču dovoljnom dinamikom od stola do stola, zadržavajući fokus na najboljem djelu filma, greškom zatečenom Annom Taylor Joy kao Margot koja je glumački požderala svog bljedolikog partnera Nicholasa Houlta, dok je dijaboličnog patološkog chefa autopilotno odigrao standardno dobri Ralph Fiennes klasičnom jezovitom hladnoćom. Sve ostale sporedne role prolaze kao popunjavanje scenarističkih dosjetki i prolaznici za ispunjavanje puzzle big picturea i klimaksa koji ostavlja pomalo bezukusno gledateljsko iskustvo.
Film funkcionira kao produžena reklama za nepostojeći aristokratski restoran u kojem se metafizika hrane servira dovoljno lakovjernima za gutanje promotivnih sljedova. Puno za degustaciju, ali bitno premalo za sitost i guštanje u ponuđenom meniju.
6/10