PETER GABRIEL
i/o
Real World/Dancing Bear
*****
Još od prvog albuma Genesisa, Peter Gabriel je “my cup of tea”. A onda, taman kad je jenjalo moje zanimanje za prog/art rock, kreće samostalna karijera (navještena zapravo albumom Genesisa “Lamb Lies Down On Broadway”) u kojoj je nanizao lijepu gomilu sjajnih albuma. Baš kao što je i friški studijski “i/o”. Prvi album nakon 21 godine, kolekcija je od 12 skladbi koje su kao singlovi za svakog punog mjeseca puštani u optjecaj tijekom cijele godine. Sada na albumu u različitim miksevima. Jednom “svijetlom” i jednom “mračnom”.
Isti genijalni glazbenik
Tijekom minule 21 godine dogodilo se svašta, no dupli album pokazuje da je Gabriel ostao onaj isti stari genijalni glazbenik i dalje sugestivnog glasa, sklon eksperimentu s formom i sadržajem, odnosno, da se poslužim naslovom albuma ‘Vještica’, i dalje “potpuno drugačiji od drugih”. Ne samo zbog različitih mikseva istih 12 brojeva, jer još tamo od početka osamdesetih različiti miksevi su gotovo pa standard ovodobne produkcije.
Gabrielovi “svijetli” i “mračni” miksevi shvaćeni su kao prigoda za raspisivanje čudesnih aranžmana kojima se stvara vraški originalna zvučna slika koja priziva različita emocionalna stanja. U toj zvučnoj strategiji ipak postoji svojevrsni red. U “svijetlim” brojevima, poput nastupnog “Panopticuma”, u prvom planu je manje-više gitarski zvuk uz vokal, dok “mračnu” mahom “koloriraju” naglašeniji bubnjevi i gudači.
Naravno, uz onu znanu instrumentalnu tapiseriju koja bježi od svakog klišeja i robovanja formi (pa je “mračni” “Panopticum” s obilatom uporabom gitara), te prepoznatljiv vokal i melodiju koje ćete naći na svakom njegovom albumu. Što, naravno, “i/o” – koji je uronjen u istu poetiku i u ista vrela autorskog nadahnuća – i atmosferom i zvukovnicom čini logičnim nasljednikom albuma “So”.
Koja je bolja strana priče?
U “The Court”, ćute i natruhe Gabrielu tako milog “world musica” (prisutnog i u “Olive Tree”), a u “Playing For Time”, veličanstvenim baladama “So Much” i “Love Can Heal” (u kojoj još samo fali kolaboracija s Kate Bush) te naslovnoj “i/o”, melankolija tako tipična za njegove sugestivne snene laganice. U ovoj potonjoj s potkom udaraljki ispod klavira koji prati vokal prije nego li broj eksplodira – kao udarni brojevi sa albuma “So”.
“Four Kind Of Horses” duboko je u osamdesetima kao “klasičan” Gabrielov broj s prepoznatljivom dramaturgijom unutar slojevitog broja sa lirskim pasažima i moćnim uzletima te himničkim refrenom. “Road To Joy” je broj za kakvog bi post-gabrielovski Genesis dali bogatstvo; sjajan komad posvojenog funka koji je dao mega hitove poput “Sledgehammera”. Ili, world musicom ozračenu novu “This Is Home”. “And Still” s klavirom i gudačima (koji prizivaju nešto i od starih poduka Georgea Martina) fascinantna je balada, a na sličnim temeljima je i zaključna “Live At Let Live” – sa znakovitom porukom za život u ovom današnjem svijetu koji je i svijetao i mračan, genijalna “pop” skladba.
Je li bolja jedna ili duga strana albumske priče? Ocjenu neka donese svatko za sebe, no riječ je o sjajnom albumu – jednom od blistavih zgoditaka u drsko plodnoj karijeri – kojim je Gabriel dao ono najbolje od sebe za stare i nove uši. Kao pravi Petar Veliki.