Zamislite straight romantičnu komediju o vezi dvoje ljudi koji se vole. Pa se možda ipak malo ne vole. Nakrcajte je saharinskim klišejima o dvoje intelektualaca koji se zaljube pa kroz overthinkanje krenu u proces dovođenja u sumnju svoje potencijalne veze i ljubavi, ali na kraju im dozvolite još stereotipniji krešendo u kojem autori još jednom, po milijun sedam stotina petsto četrdeset i deveti put happy endom, daju znati kako ljubav pobjeđuje sve sumnje. I onda ih pretvorite u homoseksualnu spiku.
Film koji bi trebao biti poseban
Ostaje jednako usiljen i predvidljiv film nakrcan općim mjestima, beživotnim scenama, papirnim karakterima, scenarijem i dijalog listama koji su pisani na copy paste način posuđivanja od svih prosječno solidnih, ali ništa više komedija, samo ovaj puta bačen u svijet dvojbi jednog voditelja LGBTQ muzeja i jednog nabildanog sixpack advokata za oporuke.
U svijetu političke, seksualne, moralne i ostalih pripadajuće vrištećih korektnosti “Burazi” su film koji bi trebao biti strašno poseban samo po tome kako se tema apsolutno podređuje i prikazuje iz pozicije pripadnika homoseksualne populacije, ali to izgleda toliko neprirodno, usiljeno, šećerno, predvidljivo, prvoloptaški da se i potencijalne naznake šarma pogube po nastojanju zadovoljavanja uzusa “sexualne korektnosti”. Jer ako crnci mogu imati svoje filmove, Indijanci svoje, Indijci svoje, zašto ne bi u mainstream Hollywooda prošvercali i full gay filmove, a da nisu porno masažerski. Hollywood je anno domini 2022. konačno zreo za takav “eksperiment”.
Loš prikaz stvarnog života
U tu je svrhu upogonjen jedan bezlični redatelj koji će otplesati marionetski po producentskim navadama, a čija je prijašnja “nit smrdi nit miriše” filmografija sazdana od light buddy buddy komedije Neighbours sa Sethom Rogenom i Zachom Efronom ili pak pokušaja ekraniziranja par “Muppeti” revivala. Noseći glumački par Billy Eichner (jedan od scenarista) i Luke Macfarlane udovoljili bi potrebi američkih lakopotrošnih TV sitcoma devedesetih ako je do uvjerljivosti i kvalitete afektirane gay glume, ali ne više od toga. Najduhovitiji dijelovi filma odnose se na cameo ukazanja poznatih glumaca (Debra Messing, Ben Stiller), što je na koju sekundu i apsolutno nedovoljno.
Cijeli film se doima MTV-jevskom mainstream verzijom i pokušajem udovoljavanja koktel publici koja je zaboravila kako izgleda kvalitetan gay ljubavni film poput “Call Me By Your Name” pa su im ostali ovakvi.
6/10